een beetje details voor de periode van 2 t/m 13 dec:
maandag 2 december
Vandaag had eigenlijk de overdracht zullen zijn. Droevig dat dat nog niet doorgaat.
Gisteren veel opgeruimd in de kamer, vanmorgen en de rest van vandaag toetsen corrigeren die morgen klaar moeten zijn. Het blijft een achtbaanrit.
Ik voel me erg verdrietig en teleurgesteld. Het valt me ook zwaar om weer aan een lange dag te beginnen. Na de plezierige dag met de familie op zaterdag zou ik een dag willen nagenieten. Met de tijdsdruk die ik nu voel gaat dat nagenieten wel, maar niet gemakkelijk.
Ik hoop en verwacht dat we vanaf woensdag even in wat rustiger vaarwater zullen zijn. En dan komt de week daarna de eindsprint van de hypotheek.
vrijdag 5 december
Wat een dagen! De hypotheekadviseur heeft me laten weten dat zijn laatste mogelijkheden ook niet doorgaan. Geen hypotheek. Toen ik één van de banken gegevens opvroeg, reageerde de vriendelijke dame die ik aan de telefoon had: “Waarom komt u niet bij ons praten?” Dat heeft tot een gesprek geleid, maar dat was heel duidelijk: “Meneer, ik zie dat u het kunt betalen en dat u hier wat moois van gaat maken. Als ik zou beslissen zou u krijgen wat u nodig hebt, maar het gaat naar een centrale afdeling waar drie oude kale hoofden hier nee tegen gaan zeggen.”
Het komt er op neer: Er wordt helemaal niet gekeken naar wat er aan de hand is; banken stellen in ons geval twee regels: particuliere hypotheek doen we niet want het is een bedrijfspand; zakelijke hypotheek doen we want die mensen hebben aow.
Wel daar staan we dan, doordat we het tegen al mijn verwachting in niet gefinancierd kunnen krijgen gaat mogelijk zometeen de koop niet door met een boete van tienduizenden euros. En inmiddels heb we wel ons huis verkocht en eindigt de opslag op school, dus we moeten met onze spullen ergens heen.
Voornaamste probleem is de bestemming van het nieuwe pand. Kadaster: wonen met bedrijvigheid. Kris: wonen voor het woonhuis, bedrijfsbestemming voor de hal. Twee weken geleden zag ik voor het eerst ergens diep in registratie systemen dat er op de woning een bedrijfsbestemming zit. En daar vallen al die banken over.
Ik ben echt boos op die banken en dit hele systeem. Ik merk dat je boven de 65 nog goed bent om geld op te leveren in de medische industrie en in de toeristenindustrie. Als je gewoon door wilt gaan met dingen te ondernemen wordt dit door banken en overheid in eendrachtige samenwerking zwaar gefrustreerd.
Gisteravond zag ik in mijn mail dat Kris ons in gebreke stelt, het lijkt er op dat de medewerking van die kant over is.
maandag 9 december
Rita en ik hebben een somber weekend gehad. We hadden veel om over na te denken. Willen we nog wel doorgaan met de Tongelresestraat? Willen we nog wel doorgaan? Gaan we terugkomen op de verkoop van ons huis?
Ja, we willen doorgaan. En nee, we komen niet terug op de verkoop van ons huis. Waar we in maart zullen zijn, weten we nog niet, maar niet meer op de Gerarduslaan.
Maar Rita is heel duidelijk: Ze wil niet nog een keer de zaal verhuizen naar een tijdelijke plek en weer gaan zoeken naar een vaste plek. Rita heeft het er erg zwaar mee en ik ben onder de indruk als ik zie hoe ze zich toch steeds weer weet op te tillen.
Ik denk me een slag in de rondte om een weg te vinden waarlangs we ons mooie beeld van een centrum kunnen realiseren. Ik heb er vannacht niet van kunnen slapen.
Mogelijkheden die in mijn gedachten voorbij komen zijn:
Zorg dat er een andere bestemming op het woonhuis komt, maar dat vraagt de medewerking van Kris.
Zorg voor particuliere financiering, maar dat vraagt tijd.
Hoe dan ook. We zitten ernstig in de problemen en hebben tijd nodig om daar uit te komen.
Rita en ik hebben dit weekend onze huiskamer in kerstsfeer gebracht. We hebben het goed samen, wij slaan ons er wel doorheen, hoe moeilijk en somber het ook is.
dinsdag 10 december
Het wordt erg duidelijk: De laatste twee mogelijkheden leveren ook een nee. Blijft op dit moment over particuliere financiering. Maar dat vraagt tijd en dus medewerking van de verkoper.
Een andere mogelijkheid is om alle materiaal en meubilair in een langdurige opslag te brengen en heel andere wegen te zoeken en bewandelen om een centrum te financieren.
En een tijdelijke zaal en woning. Want als de houding van de verkoper niet terugdraait hebben we eind februari geen woning meer en ergens binnenkort geen zaal meer.
En daarbij realiseerden Rita en ik ons dat we samen een goed weekend hebben gehad. Ook al lag er een schaduw over, wij samen hadden het goed.
Dat was ook wat ik me vanmorgen realiseerde: Wat wil ik nou echt?
Ik vind het opzetten van een spiritueel centrum belangrijk. Maar ik vind het nog belangrijker om dat samen met Rita te doen. We hebben al ruim veertig jaar samen geleefd en ik hoop en verwacht dat nog eens tientallen jaren te doen. Tot voor kort hebben we ieder onze eigen dagelijkse bezigheden gehad en ik wil er graag naar toe dat onze eigen dagelijkse bezigheden op dezelfde plaats zijn.
Ik heb me ook afgevraagd: Als het zo stroef gaat, is het dan wel bedoeld te zijn?
En dan komen er twee spreuken in mijn mail:
Het leven geeft ons altijd precies de leraar
die we op dat moment nodig hebben.
Dat kan elke tegenspoed, elk rood licht,
elke verkeersopstopping, elke vervelende chef,
elke ziekte, elk verlies, elk moment van vreugde of droefenis,
elke verslaving, elk stuk afval, elke ademhaling zijn.
Elk moment is de goeroe.
Joan Tollifson
Vertrouwen betekent niet dat alles wel goed komt.
Vertrouwen betekent dat alles al goed is.
Vertrouwen kent geen toekomst;
vertrouwen kent alleen het heden.
Op het moment dat je aan de toekomst denkt,
is er al wantrouwen.
Osho
En dan denk ik:
Dit is voor ons een oefening in dat wat we willen helpen in de wereld te brengen.
woensdag 11 december
Ik geloof dat ik mijn rust weer een beetje terug heb gevonden. De situatie is heel anders dan ik bedoeld had en waar ik voor gewerkt heb, maar we maken er wat moois van. Ook al wil deze maatschappij in zijn algemeenheid niet meewerken aan een spiritueel centrum dat wordt opgezet door twee mensen met een lange ervaring, we blijven zoeken naar mogelijkheden om dit te realiseren en naar die uitzonderingen die wel willen meewerken.
Ik hoop dat we toch een overdracht geregeld kunnen krijgen.
Het blijft dat ik blij ben met mijn eigen leven, blij met Rita, blij met mijn kinderen en kleinkinderen, blij met mijn vrienden en kennissen. Ik realiseer me dagelijks dat ik een rijk leven heb.
vrijdag 13 december
Na overleg met onze makelaar en met onze hypotheekadviseur hebben we gisteren mails naar Kris gestuurd. De makelaar heeft de zakelijke aspecten benoemd en voorgesteld in gesprek te gaan. Ik heb een mail gestuurd waarin ik Kris laat weten dat ik steeds open ben geweest in wat er aan de hand is, dat ik graag verder ga en dat ik mogelijkheden zie.
Financiering via particuliere bronnen zie ik nog steeds als een goede mogelijkheid, maar dat vraagt tijd. Ook het veranderen van de bestemming geeft een mogelijkheid, maar dat vraagt ook tijd. Die tijd zouden we kunnen maken door een huurkoopovereenkomst. Ik hoop dat Kris er over wil praten en dat we verder kunnen.
Als dat niet zo is, gaat onze inventaris voor het centrum en ons privé meubilair in containeropslag. En gaan wij ook in opslag, een tijdje op een camping wonen, of ergens een klein huisje huren.
Alles bij elkaar voelen we ons hierover heel verdrietig. We doen onze dingen gewoon, maar we voelen overal een donkere schaduw.
Dan merk ik bij mezelf toch weer: ik wil van die somberheid af.
En tegelijk: dat is wat het is, voel dat nou maar. Dat laatste geeft ogenblikkelijke opluchting.
De spreuken die ik in de mail krijg, zijn wel erg toepasselijk:
Hoe je kunt leren om zonder angst te leven?
Door eerst te leren om mét je angst te leven.
Erik van Zuydam
Morgen gaan Rita en ik naar de kerstmarkt in Düsseldorf. Een dagje samen uit. Daar zie ik naar uit. Even samen de boel de boel laten en in kerstsfeer rondzwerven in een stad die we niet kennen.
Toen we ophielden met de winkel hadden we een ernstig financieel probleem, we hebben het een tijdje financieel heel erg arm gehad. Nu lijkt het erop dat we een woonprobleem gaan krijgen.
Voor wie bijbelvast is: Het doet me denken aan het verhaal van Job. Vertrouwen en verzetloosheid zullen ons er doorheen helpen. Maar het voelt intensief.
samenvatting van de periode van 2 t/m 13 dec:
– – – – – – in de nieuwsflits van 14 december – – – – – –
In deze periode werd het volkomen duidelijk: We kunnen van banken geen financiering krijgen. We hebben alle mogelijkheden geprobeerd.
We zullen die financiering particulier moeten regelen. Dat vraagt tijd en het is onzeker of de eigenaar van ons nieuwe pand ons die tijd wil geven.
We hebben ons huis verkocht en zoals het er nu uit ziet hebben we over twee maanden geen plek om te wonen. De inventaris van het centrum gaat in containeropslag. Kortom: We zitten ernstig in de knel.
Deze hele situatie doet een forse aanslag op ons incasseringsvermogen. En doet ook een fors beroep op onze creativiteit.
We voelen ons er verdrietig en somber bij. We zijn boos op banken en overheid die regels zo maken dat je als ondernemer volkomen wordt uitgerangeerd na je zestigste.
Tegelijkertijd zijn we blij met elkaar, met onze familie en vrienden, met onze kennissenkring. En we zijn zelfs meestal blij met onszelf.
De achtbaanrit blijft doorgaan. Ik ben benieuwd en verwachtingsvol, maar ook gespannen en angstig, waar die rit ons de komende weken gaat brengen.
reacties